Jak Żyd Apostoł Paweł mógł odrzucić szabat?
Polemika z poglądem adwentystów
Na początku przedstawiamy pewne sprostowanie, co do zarzutu adwentystów, który ukazaliśmy w tytule tego artykułu.
Według nas Apostoł Paweł nie jako Żyd odrzucił szabat, ale jako chrześcijanin pochodzenia żydowskiego, na dodatek posiadający też rzymskie obywatelstwo:
„Trybun przyszedł i zapytał go: «Powiedz mi, czy ty jesteś Rzymianinem?» A on odpowiedział: «Tak». «Ja za wielką sumę nabyłem to obywatelstwo» – odrzekł trybun. A Paweł powiedział: «A ja mam je od urodzenia».” (Dz 22:27-28).
Adwentyści Dnia Siódmego w rozmowach, które z nimi przeprowadzaliśmy, twierdzą że w głowie im się nie mieści, jak Apostoł Paweł, jako Żyd, mógłby odrzucić obchodzenie szabatu.
Tak twierdzą poruszeni tekstem Dz 20:7, który bywa przytaczany, jako mówiący o niedzieli, w którym podano następujące słowa:
„W pierwszym dniu po szabacie, kiedy zebraliśmy się na łamanie chleba, Paweł, który nazajutrz zamierzał odjechać, przemawiał do nich i przedłużył mowę aż do północy” (Dz 20:7, BT).
Oczywiście twierdzą oni, że tylko przypadek sprawił, że opisane spotkanie Pawła z chrześcijanami było w niedzielę.
Dominikanin J. Salij tak oto skwitował ich opinię, wyrażoną przez uczonego adwentystów:
„Otóż choćby Bacchiocchi poświęcił temu wersetowi nie dwanaście (s. 111-122), ale sto dwadzieścia stron druku, nie jest w stanie zmienić tego świadectwa, który nie zaczyna się od słów: »Ponieważ postanowiliśmy pożegnać Pawła, zebraliśmy się w pierwszym dniu po szabacie«, ale brzmi w sposób znacznie bardziej dla adwentystów niewygodny: »W pierwszym dniu po szabacie, kiedy zebraliśmy się na łamaniu chleba«, itd. I żadna sofistyka tego nie zmieni, że tekst sugeruje raczej to, iż Pawła pożegnano przy okazji »łamania chleba«, jakie odbywano wówczas »w pierwszy dzień po szabacie«.” (Poszukiwania w wierze rozdz. Spór o niedzielę, Poznań 1991, s. 231).
Czy zatem Apostoł Paweł, jako Żyd, mógł odrzucić szabat, a obchodzić niedzielę? Poniżej staramy się odpowiedzieć na to pytanie.
Co Apostoł Paweł jako Żyd odrzucił?
Adwentyści mówią, że niemożliwe by Apostoł Paweł, jako Żyd, odrzucił szabat.
Zapytamy: ale czy on, jako Izraelita, nie odrzucił wielu przepisów ze Starego Testamentu?
Czy nie odrzucił krwawych ofiar, obrzezania, dziesięcin (wprowadzając swoje zwyczaje, patrz 1Kor 16:2), świąt Izraela, lewiratu, itd.?
A przecież o wszystkich szabatach i świętach podawało Pismo, że są wieczystymi ustawami!
Szabat, tak jak wszystkie inne święta, zwane są w Piśmie „szabatami” (Kpł 23:24, 32), należał do prawa ceremonialnego (obrzędowego). Opisuje te fakty cały rozdział Kpł 23.
W te wszystkie dni odpoczywano (Kpł 23:6-7, 21, 24-25, 31-32, 34-35) i miało to być prawo wieczne („ustawa wieczysta dla wszystkich pokoleń” Kpł 23:31, 14, 21, 41; por. Wj 31:16). Wszystkie one były „czasami świętymi” (Kpł 23:2).
Apostoł Paweł, jako Żyd, to wszystko odrzucił!
Podobnie o wiekuistym obowiązku podawało Pismo na temat obrzezania:
„Potem Bóg rzekł do Abrahama: «Ty zaś, a po tobie twoje potomstwo przez wszystkie pokolenia, zachowujcie przymierze ze Mną. Przymierze, które będziecie zachowywali między Mną a wami, czyli twoim przyszłym potomstwem, polega na tym: wszyscy wasi mężczyźni mają być obrzezani” (Rdz 17:9-10).
A przecież Paweł później powiedział następująco na temat obrzezki:
„Albowiem w Chrystusie Jezusie ani obrzezanie, ani jego brak nie mają żadnego znaczenia, tylko wiara, która działa przez miłość” (Ga 5:6).
„Bo ani obrzezanie nic nie znaczy ani nieobrzezanie, tylko nowe stworzenie” (Ga 6:15).
Widzimy z powyższego, że tak jak Paweł, jako Żyd, odrzucił wiele zwyczajów i nakazów ze Starego Testamentu, tak samo mógł odrzucić i szabat.
Co Apostoł Paweł jako Żyd przyjął?
Apostoł Paweł, jako Żyd, nie tylko odrzucił wiele zwyczajów i praw ze Starego Testamentu, ale sporo innych przyjął z chrześcijaństwa, czy wręcz sam wprowadził.
Czy mógł on uznawać niedzielę, jako dzień Pana?
Według nas tak, jak na to wskazuje tekst Dz 20:7, o którym wspomnieliśmy powyżej. Mało tego, Paweł nawet wprowadził pewien zwyczaj na ten dzień, o czym wspomina tekst 1Kor 16:2.
Ktoś mógłby zapytać, czy Paweł jako Żyd mógł nauczać, że Jezus jest Bogiem? Dla Żydów to nie do pomyślenia!
On właśnie w to uwierzył i o tym uczył (patrz np. Rz 9:5, Tt 2:13, Flp 2:6-11, Hbr 1:6-10).
Paweł, jako Żyd, zaakceptował osobowość i Bóstwo Ducha Świętego i o tym nauczał (np. 1Kor 2:13, 6:19-20, 12:11, Ef 4:30), w co Żydzi nie wierzyli.
Apostoł będąc Żydem przyjął chrzest oraz nauczał o Wieczerzy Pańskiej tak, jakby żaden Izraelita nie mógł uczyć:
„Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb albo pijecie kielich, śmierć Pańską głosicie, aż przyjdzie. Dlatego też kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winny będzie Ciała i Krwi Pańskiej. Niech przeto człowiek baczy na siebie samego, spożywając ten chleb i pijąc z tego kielicha. Kto bowiem spożywa i pije nie zważając na Ciało [Pańskie], wyrok sobie spożywa i pije” (1Kor 11:26-29).
Widzimy zatem, że nie tylko pewne prawa ze Starego Testamentu Paweł, jako Żyd, odrzucił, ale i wiele wierzeń i zwyczajów wprowadził do swego życia biorąc je z chrześcijaństwa. Mało tego, niektóre nawet sam wprowadzał (np. 1Kor 16:2).
Co Apostoł Paweł jako Żyd mówił o szabacie?
Apostoł Paweł, jako Żyd, nigdy nie ponaglał chrześcijan do świętowania czy zachowywania szabatu. Jego wypowiedzi na ten temat są powszechnie znane, ale je tu przytaczamy:
„Niechaj więc nikt o was nie wydaje sądu co do jedzenia i picia bądź w sprawie święta czy nowiu, czy szabatu! Są to tylko cienie spraw przyszłych, a rzeczywistość należy do Chrystusa.” (Kol 2:16-17).
„Zachowujecie dni, święta nowiu i lata! Obawiam się o was: czy się dla was nie trudziłem na próżno” (Ga 4:10-11).
„Lękajmy się przeto, gdy jeszcze trwa obietnica wejścia do Jego odpoczynku, aby ktoś z was nie mniemał, iż jest jej pozbawiony. (…) Wchodzimy istotnie do odpoczynku my, którzy uwierzyliśmy, jak to powiedział: Toteż przysiągłem w gniewie moim: Nie wejdą do mego odpoczynku, aczkolwiek dzieła były dokonane od stworzenia świata (…) Gdyby bowiem Jozue wprowadził ich do odpoczynku, nie mówiłby potem o innym dniu. A zatem pozostaje odpoczynek szabatu dla ludu Bożego. Kto bowiem wszedł do Jego odpoczynku, odpocznie po swych czynach, jak Bóg po swoich. Spieszmy się więc wejść do owego odpoczynku, aby nikt nie szedł za tym samym przykładem nieposłuszeństwa” (Hbr 4:1, 3, 8-11).
Fragmenty te omawiamy w innym naszym obszernym artykule pt. Czy „Dniem Pańskim” chrześcijan powinien być szabat? Polemika z nauką adwentystów i innych sabatarian.
http://www.piotrandryszczak.pl/dzien_panski_czy_szabat.html
Widzimy z powyższych fragmentów, że Apostoł Paweł, jako Żyd, wcale nie odwoływał się w sprawie szabatu do Dekalogu.
Prócz tego opisane są spotkania Pawła z Żydami w synagogach w szabat.
Dzieje Apostolskie opisują tylko i wyłącznie szabat jako dzień zbierania się Żydów: Dz 13:14, 27, 42, 44, 16:13 (nad rzeką, gdyż nie było synagogi), 17:1-2, 18:4. Św. Paweł udawał się na ich spotkania do synagog, aby korzystając z ich zgromadzeń, głosić im wszystkim Chrystusa.
Mało tego, podczas Soboru Jerozolimskiego, w którym brał udział Paweł, szabat wymieniony jest jako charakterystyczny dla Żydów, a nie chrześcijan:
„Z dawien dawna bowiem w każdym mieście są ludzie, którzy co szabat czytają Mojżesza i wykładają go w synagogach” (Dz 15:21).
Widzimy z powyższego, że Paweł Apostoł, jako Żyd, nie tylko porzucił wiele zwyczajów i praw ze Starego Testamentu, ale i przyjął do swego życia i wiary wiele nowych nauk, szczególnie Jezusa jako Mesjasza i Boga.
Paweł nie tylko nie zachęcał do zachowywania szabatu, ale wręcz odwodził od tego. Prócz tego brał udział w niedzielnym „łamaniu chleba” i sam wprowadził pewien zwyczaj niedzielny (1Kor 16:2).
