Niektórzy twierdzą, że Piotr nie był pierwszym wśród Apostołów i nie należy mu się prymat. Twierdzą też: „Ani Pismo Święte, ani historia nie dostarcza najmniejszego dowodu, że Piotr był stawiany wyżej niż jego współtowarzysze” nazywają go jedynie „rzecznikiem apostołów”.
Prymat Piotra uwidoczniony jest szczególnie po wniebowstąpieniu Chrystusa. Wcześniej był przez Niego zapowiedziany, ale z racji obecności Jezusa z Apostołami nie był w pełni przez Piotra sprawowany. Chrystus nie zaprzeczył, że któryś z Apostołów będzie przewodniczył reszcie. Potwierdził to nawet, ale i odpowiednio uwarunkował: „największy między wami niech będzie jak najmłodszy, a przełożony jak sługa” Łk 22:26.
1) Tylko on otrzymuje klucze do Królestwa Niebieskiego od Chrystusa i jako pierwszy władzę związywania i rozwiązywania (Mt 16:19). Użyte w tym wersecie słowo „cokolwiek” ukazuje powagę misji Piotra. Por. „cokolwiek” dotyczące Jezusa (J 2:5).
2) Jego jako pierwszego wymieniają wszystkie spisy apostolskie (Mt 10:2, Mk 3:16, Łk 6:14, Dz 1:13, J 21:2).
3) Jego NT nazywa „pierwszym” wśród Apostołów (Mt 10:2). Nie jest napisane o innych Apostołach: „drugi Andrzej”, „trzeci Jakub” itd. (por. Mt 22:25n., Ap 4:7, 16:2-17), lecz tylko „pierwszy Szymon zwany Piotrem” Mt 10:2. Widać, że Mateusz przekazał nam fakt przodownictwa Piotra pośród pozostałych Apostołów w czasie, gdy pisał Ewangelię.
Ciekawe, że np. NT ŚJ z 1994 r. podaje w Mt 10:2: „A imiona dwunastu apostołów są następujące: Pierwszy – Szymon, zwany Piotrem”, natomiast Biblia ŚJ z 1997 r. ma „pierwszy – Szymon, zwany Piotrem” (ang. Biblia ŚJ ma tu: First, Simon, the one called Peter). Czyżby przez napisanie słowa „pierwszy” z małej litery chciano nie dopuścić do odczytania tego tekstu inaczej, niż życzą sobie tego ŚJ? Wprawdzie dla prymatu Piotra niewiele zmienia tu wielkość liter, ale ŚJ jednak dokonali zmiany w swej Biblii. Coś więc im ten tekst mówi.
4) Do niego zwraca się Chrystus, mówiąc o Kościele, nazywając go Jego opoką (Mt 16:18).
5) Jego NT wyróżnia spośród uczniów i Apostołów:
„Piotr razem z Jedenastoma” Dz 2:14.
„Zapytali Piotra i pozostałych Apostołów” Dz 2:37.
„Powiedzcie Jego uczniom i Piotrowi” Mk 16:7.
„Odpowiedział Piotr i Apostołowie” Dz 5:29.
„Apostołowie oraz bracia Pańscy i Kefas” 1Kor 9:5.
„Pospieszył za Nim Szymon z towarzyszami” Mk 1:36.
„Piotr i towarzysze” Łk 9:32.
„Piotr w obecności (…) 120 osób” Dz 1:15.
„Apostołowie i starsi (…) przemówił do nich Piotr” Dz 15:6n.
„I jego [Piotra] i jego wszystkich towarzyszy (…) jak również Jakuba i Jana” Łk 5:9n.
6) Jego pierwszego powiadomiono o zmartwychwstaniu Pana (J 20:2).
7) Jemu, pierwszemu z Apostołów, ukazuje się Jezus Zmartwychwstały (1Kor 15:5, Łk 24:34).
8) On przemawia w Zielone Świątki w imieniu Kościoła (Dz 2:14, 3:12), decyduje o wyborze dwunastego Apostoła (Dz 1:15), kieruje pierwszą gminą chrześcijańską (Dz 5:3) i broni jej przed Sanhedrynem (Dz 4:8).
9) On pierwszy, po zesłaniu Ducha Św., uzdrawia (Dz 3:6) – nawet jego cień – i wskrzesza (Dz 9:40, 5:15). Dzieje Apostolskie ukazują Piotra, (jak Ewangelie Chrystusa), który działa, jak Jezus, od Niego czerpiąc moc (Dz 3:1-11 por. J 9:1-7; Dz 5:15 por. Mt 14:36; Dz 5:16 por. Mk 1:34, 6:55; Dz 9:40 por. Mk 5:41).
10) Jego dom jest pierwszym z domów apostolskich nawiedzonych przez Jezusa (Mk 1:29).
11) Z jego łodzi naucza Chrystus (Łk 5:2n.).
12) On dostaje widzenie dotyczące nawracania pogan (Dz 10:13, 35): „Bóg już dawno wybrał mnie spośród was, aby z moich ust poganie usłyszeli słowa Ewangelii i uwierzyli” (Dz 15:7). Paweł nie protestuje. On decyduje o ochrzczeniu pierwszego poganina (Dz 10:47n.).
13) Do niego kieruje swe kroki Paweł po nawróceniu (Ga 1:18).
14) Od niego, Jakuba i Jana, Paweł otrzymuje misję głoszenia wśród pogan (Ga 2:9n.).
15) Piotr kieruje Soborem Jerozolimskim (Dz 15:7), choć Jakub jest biskupem tego miasta (Dz 21:17n., 12:17).
16) Na jego autorytet powołuje się Jakub w swej mowie (Dz 15:13n.).
17) Jego najczęściej poucza i sprawdza Chrystus, przygotowując do pasterzowania (Mt 14:29, 26:34n., Łk 5:4n.).
18) Jemu nakazuje utwierdzanie braci w wierze i za niego szczególnie się modli (Łk 22:32).
19) Jemu nakazuje ponawianie „połowu” ludzi (Łk 5:4n., 10).
20) On w imieniu Apostołów zwraca się do Chrystusa, gdy mają wątpliwości (Mt 15:15, 19:27, 18:21, 16:15n., Łk 12:41, J 6:68). Do niego zaś bezpośrednio zwraca się Chrystus, choć sprawa dotyczy też innych (Mt 26:40, Mk 14:37).
21) On najczęściej odpowiada na pytania (kierowane do wszystkich) Chrystusa (Mt 16:15n., Łk 8:45). Gdy Jezus stawia pytania dotyczące ogółu ludzi, odpowiadają Apostołowie („A oni odpowiedzieli” Mt 16:14), ale w imieniu Apostołów odpowiada Piotr („Odpowiedział Szymon Piotr” Mt 16:16).
22) Do niego, a nie innych Apostołów, przychodzą poborcy po podatek za Pana (Mt 17:24). Jezus płaci go za siebie i za Piotra (Mt 17:27).
23) On zawsze wymieniany jest z imienia, choć inni uczniowie występują anonimowo (np. J 18:15, 20:2, 21:2, 13:5n., Mk 16:7, 1:36); por. pkt 5 powyżej.
24) Nazwanie Andrzeja „bratem Szymona Piotra” w J 1:40, choć Piotr wcześniej w tej Ewangelii nie występuje, wskazuje na wielki autorytet tego drugiego. Zawsze Andrzej zwany jest bratem Piotra, a nie odwrotnie (Mt 4:18, J 6:8).
25) Piotr z Jakubem i Janem byli uprzywilejowani u Pana, ale Piotr występuje w ich imieniu (Mt 17:1, Mk 5:37, 14:37, 9:2, 5, 13:3, 14:33, Łk 8:51, 9:28).
26) Jemu Jezus Najwyższy Pasterz przekazuje pasterzowanie (J 21:15nn.).
27) On czuje się upoważniony upominać innych starszych (1P 5:1 ks. Kow., NP). Patrz też pkr 19.7.
28) Jemu, a nie innym, zwraca uwagę Paweł (inni łącznie z Barnabą brali w tym udział), gdy postąpiono „nieszczerze” (Ga 2:13). On tym samym wsłuchuje się w głos Kościoła (Ga 2:11-14). Piotra upomniano, bo miał on wpływ na innych, przez co widać też jego prymat. O postępku Piotra Tertulian (ur. 155) pisał: „był to błąd postępowania a nie przepowiadania” („Preskrypcja przeciw heretykom” 23). Trzeba tu dodać, że Piotr nie był głównym winowajcą zaistniałego problemu, ale Jakub i „niektórzy z otoczenia Jakuba” (Ga 2:12). Piotr tylko uległ pewnym złym zachowaniom. Paweł zaś zwrócił uwagę Kefasowi, a nie Jakubowi, gdyż w nim widział pierwszeństwo w Kościele.
29) Tylko jemu, spośród Apostołów, złożono pokłon, choć tego nie pragnął (Dz 10:25n.).
30) On występując obok innych Apostołów wymieniany jest jako pierwszy. Wyjątek pozorny od tej reguły to Ga 2:9: „Jakub, Kefas i Jan uważani za filary”. Jednak Kodeks D ma w tym przypadku kolejność „Piotr, Jakub i Jan” (Novum Testamentum Graece Nestle-Aland 1979 s. 495; por. protestancki przekład SN). Podobną kolejność przekazał np. Tertulian (ur. 155): „Piotr, Jakub i Jan” („Przeciw Marcjonowi” V:3,6; por. IV:3,3). Jakub był biskupem Jerozolimy (Dz 21:17n., 12:17; por. Ga 2:1), więc dlatego wymieniając te miasto wspomniano o nim na pierwszym miejscu. Kiedy indziej Piotr wymieniany jest zawsze jako pierwszy (patrz pkt 25). Por. Dz 3:1-4, 11, 4:13, 19, 8:14, Łk 22:8. To, że wszyscy trzej Apostołowie są „filarami”, nie musi oznaczać ich równości. Wszystkich zwycięzców Chrystus uczyni „filarami w świątyni Boga” (Ap 3:12), co nie oznacza ich równych zasług w pracy Pańskiej. Nawet Strażnica Nr 9, 1970 s. 22 przyznała: „kiedy imię Piotra pojawia się obok imion tych pozostałych apostołów, zawsze nieodmiennie występuje na pierwszym miejscu – bez względu na to, czy wymienieni są wszyscy dwunastu (reszta nie zawsze w tej samej kolejności), czy tylko czterech, trzech, czy choćby dwóch apostołów”.
31) Od niego oczekuje Chrystus miłości większej niż od innych Apostołów (J 21:15).
32) Nawet tzw. krótkie zakończenie Ewangelii Marka, zamieszczone w NT ŚJ, ukazuje prymat Piotra: „tym, którzy byli wokół Piotra”.
33) Od niego szczególnie Chrystus domaga się czuwania (Mk 14:37).
34) Liczba 12 Apostołów nawiązuje do 12 plemion Izraela, wśród których jedno (Lewiego) było najbardziej uprzywilejowane, bo otrzymywało od wszystkich dziesięcinę (Lb 18:21, 35:2, Joz 21:1nn.). Tak samo uprzywilejowaniem darzy się Piotra, jednego z Dwunastu. Tertulian (ur. 155) nazwie następcę Piotra „biskupem biskupów” (De pudicitia 1), a Orygenes (ur. 185) nazwał Piotra „księciem Apostołów” („Homilie o Ewangelii św. Łukasza” 17:6).
35) Tylko o Piotrze imiennie powiedział Jezus, że jest błogosławionym i tylko jemu rzekł, że to, co wie on o nim, objawił Piotrowi Bóg (Mt 16:17).
36) On przemawia w imieniu i w obecności innych Apostołów (Dz 2:14, 5:2-3).
Dlaczego te osoby nie mówią prawdy o Piotrze, odbierając mu jego właściwe miejsce w Kościele. Niesłusznie też przeciwstawiają mu Pawła, który sam określał siebie jako najmniejszego wśród Apostołów (1Kor 15:8n.). Zmieniają także sens zdania dotyczącego Piotra, „Ty jesteś Piotr [czyli Skała] i na tej Skale zbuduję Kościół mój” (Mt 16:18). Uczą, że Skałą (masywem skalnym) w drugiej części zdania jest Chrystus wskazujący na siebie. Piotr (gr. Petros) według nich to tylko kamyk, kamień
1) Z tego zdania nie wynika, że Chrystus mówiąc te słowa, wskazywał na siebie lub określał tak wiarę.
2) W zdaniu tym zawarta jest gra słów – Petros (Piotr) i Petra (Skała), które odniesione są do Piotra. Właściwym imieniem jego było miano Szymon, a nowe jego imię (J 1:42) miało określać, kim i czym miał być on dla Kościoła.
3) Chrystus, jako Izraelita, słowa te wypowiedział po aramejsku (por. Mk 5:41, 7:34, 14:36, 15:34), a nie po grecku. Piotr w scenie tej nazwany był imieniem Kefas (jak w J 1:42), a Kefa to skała, nie kamyk. (por. rozróżnienie petra – skała i litos – kamień w Mt 27:60 oraz psephos – kamyk Ap 2:17). ŚJ zgadzają się z opinią biblistów, że Ewangelia Mateusza była napisana najpierw po hebrajsku lub aramejsku („Imię Boże…” s. 24). Słowo Kefa zostało użyte w stosunku do Piotra w 1Kor 1:12, 15:5, Ga 2:14 (tekst grecki). W innych miejscach Piotr nazwany jest Kefas (np. 1Kor 3:22, 9:5). Jeśli więc określenia Kefas i Kefa są równoznaczne, to analogicznie Petros i Petra również (wymienność słów Kefas i Kefa w NT wynika z powodów gramatycznych). Piotr przez Jezusa, który mówił po aramejsku, został więc w Mt 16:18 określony terminem Kefa. To samo słowo zostało też użyte w drugiej części zdania. W związku z tym ta wypowiedź Chrystusa wyglądała następująco: „Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Kefa, i na tej Kefa zbuduję Kościół mój…” (por. przypis w BT). Nawet ŚJ w „Niech Bóg będzie prawdziwy” (rozdz. 11, par. 6) przyznają: „Według rękopisu syryjskiego Jezus powiedział: ‘Tyś jest Kefas, a na tej opoce [kefas] zbuduję kościół mój’…”. Najstarszym zachowanym śladem prymacjalnej interpretacji Mt 16 są słowa Justyna Męczennika (ur. 100) zachowane w „Dialogu z Żydem Tryfonem” (100:4). Później Tertulian (ur. 155) potwierdza istniejące w Kościele odnoszenie Mt 16:18 do papieży: „Czy nie pouczył o wszystkim Piotra, nazwanego opoką zaplanowanego Kościoła, któremu oddał klucze Królestwa Niebieskiego i przekazał władzę rozwiązywania i związywania tak w niebie jak i na ziemi?” („Preskrypcja przeciw heretykom” 22; patrz też poniżej pkt. 18.3.). Aluzję do Mt 16:18 uczynił też Orygenes (ur. 185), który uczył: „Zobacz, co jest powiedziane przez Pana temu wielkiemu fundamentowi Kościoła i najsilniejszej opoce, na której Chrystus zbudował Kościół” („Homilie o Księdze Wyjścia” 5; por. „Komentarz do Ewangelii św. Jana” V cytowany w „Historii Kościoła” VI:25,8 Euzebiusza [ur. 260]). Kolejnym świadkiem naszego rozumienia Mt 16:18 był Cyprian (†258), który pisał: „Mówi Pan do Piotra: Ja tobie powiadam, że ty jesteś opoka, a na tej opoce zbuduję Kościół mój (…) Na nim jednym buduje Kościół swój i jemu poleca paść owce swoje” („O jedności Kościoła” 4), „Jest bowiem tylko jeden chrzest, jeden Duch Święty i jeden Kościół, który Pan nasz Jezus Chrystus, jako jeden i co do jego początku i ustroju na Piotrze założył” (List 70:3; por. List 73:7, 11). Wreszcie do Mt 16:18 odwoływał się papież Stefan I (254-257), co potwierdził w Liście 75:16-17 Firmiljan (†268); patrz pkt 19.1.-Aneks. O pierwszeństwie Piotra pisał również Klemens Aleksandryjski (ur. 150): „Toteż gdy usłyszał święty Piotr, ów szczególnie wybrany, pierwszy z uczniów, za którego jednego Zbawiciel płaci czynsz [Mt 17:27], płacąc jednocześnie za siebie…” („Czy człowiek bogaty może być zbawiony” 21:3-4). Augustyn, którego cytują ŚJ („Prowadzenie rozmów…” ed. 1991 s. 326; ed. 2001 s. 322), rzeczywiście prezentował w swych pismach dwie interpretacje Mt 16:18 (jedna nie przeczyła drugiej, bo Jezus jest Skałą, sam z siebie, a Piotr z Jego ustanowienia), ale wiedzmy, że nigdy nie negował on prymatu Piotra i papieża, jedynie werset wyżej wymieniony próbował różnie interpretować, innych zaś tekstów dotyczących prymatu nie negując (Listy 175, 176, 177 oraz „Początki doktryny chrześcijańskiej” J. N. D. Kelly s. 311). ŚJ, cytując w „Prowadzenie rozmów…” (ed. 1991 s. 326; ed. 2001 s. 322) jego „Sprostowania” (dot. Mt 16:18), tendencyjnie przemilczeli zdanie: „Czytelnik niech osądzi, która z tych dwóch opinii jest bardziej prawdopodobna” („Sprostowania” 1:21). Widać więc, że Augustyn nikomu nie narzuca interpretacji, lecz rozważa znaczenie tego tekstu. Nawet to, że Augustyn, zakwestionował w „Sprostowaniach” tradycyjne rozumienie Mt 16:18 świadczy o tym, że wyznawał wcześniej, za chrześcijanami żyjącymi przed nim, inny i istniejący od dawna pogląd. On też w „Wyznaniach” (12,31) ukazał to, jak często w Biblii jedna interpretacja tekstu nie musi przeczyć drugiej, lecz może ją uzupełniać: „Dlaczego nie przyjąć obu wykładów, jeśli oba są prawdziwe? Albo i trzeciego i czwartego i jeszcze innego, jaki ktoś prawdziwie w tych słowach zobaczy? Dlaczego nie przyjąć, że autor natchniony widział je wszystkie w ich prawdzie i różnorodności, skoro przez niego jeden Bóg wystawił Pismo Św. na rozumienie wielu?”. Katolik, znający Biblię, może więc zaakceptować równocześnie obie interpretacje Mt 16:18, które nie są sprzeczne ze sobą. Zaś ŚJ musi jedną stanowczo odrzucić. Nawet gnostycka „Apokalipsa Piotra” (ok. 150) sugeruje szczególne wybranie Piotra: „Ty zaś, Piotrze, stań się doskonałym razem ze mną ze względu na twe imię, gdyż ja cię wybrałem” (71).
4) Istotne jest to, że imię „Piotr” nie istniało do momentu, gdy Chrystus je utworzył (wymyślił) i nadał Szymonowi. Widać więc, że to imię miało „coś” oznaczać. Zauważmy, że w całej Biblii nikt poza Apostołem nie posiada imienia Piotr czy Kefas. O ile dawne jego imię „Szymon” ma wiele osób, to nowego imienia nikt. Przypis do Mt 16:18 w BP podaje: „Szymon otrzymuje nieznane imię Petros, specjalnie dla niego utworzone”. Jeśli imię Piotr nie miałoby żadnego głębszego znaczenia, to czemu Jezus dał mu imię związane ze skałą? Czemu nikt inny nie otrzymał tego imienia, choć wszyscy inni „niby żywe kamienie” mieli tworzyć Kościół (1P 2:5)? Jeśli imię Piotr pochodzi od skały, a Jezus w Mt 16:18 wskazywałby na siebie jako Skałę, to po co by była tworzona tak niejasna sytuacja, w której dwie osoby byłyby nazywane identycznie? ŚJ zgłaszają nawet zastrzeżenie, że imię Piotr jest rodzaju męskiego, a Skała rodzaju żeńskiego. Odpowiedzieć by należało, że trudno, aby mężczyzna Piotr miał być rodzaju żeńskiego. Ciekawe, że ŚJ nie przeszkadza to, iż Skała, którą oni identyfikują z mężczyzną Jezusem, jest rodzaju żeńskiego (por. „Niech Bóg będzie prawdziwy” rozdz. 11, par. 6).
Niektórzy uczą, że Skałą jest Chrystus (1Kor 10:4) i nie może nią być Piotr.
Gdzie jest napisane, że nie może być tak nazwany Piotr? On jest Skałą z ustanowienia Jezusa, a Chrystus Skałą sam z siebie. Piotr też innymi określeniami Jezusa jest nazwany: „Apostoł” (Hbr 3:1; por. Mt 10:2), „kamień” (1P 2:4; por. 2:5), „kapłan” (Hbr 5:6; por. 1P 2:5). Cała istota Mt 16:18 leży w nadaniu Szymonowi nowego imienia, co staje się znakiem szczególnego powołania (tak jak zmiana Abram na Abraham – Rdz 17:5). Abraham jako protoplasta Izraela został nazwany „skałą” (Iz 51:1n.), tak też Piotr mógł być nazwany „Skałą”, jako protoplasta Izraela duchowego (por. J 21:15nn.). ŚJ sami uczą, że „skałą” z Iz 51:1n. jest Abraham („Proroctwo Izajasza…” t. 2, s. 166). Nie jest więc prawdą, jak mówi wielu ŚJ, że tylko Jehowa i Jezus to „Skały” i nie może być nią Piotr. Wydaje się, że Strażnica Nr 15, 1967 s. 10 dla odmiany utożsamiała skałę z Iz 51:1 z Jehową. Biblia nazywa Jeremiasza „twierdzą warowną, kolumną żelazną i murem spiżowym przeciw całej ziemi” (Jr 1:18) przez co widać, że Bogu nie jest obce nadawanie ludziom określeń związanych z misją posłanego. Choć Bóg jest naszą Twierdzą (Ps 18:3, 62:3, 144:2), to jednak mógł On nazwać „twierdzą” Jeremiasza. Także Paweł nazwany jest „budowniczym” (1Kor 3:10), choć jest nim też Jezus (Hbr 3:3, Mt 16:18) i Bóg (Iz 62:5, Hbr 11:10). Podobnie ma się rzecz z Piotrem. Tertulian (ur. 155), potwierdzający nasze rozumienie Mt 16:18, na pytanie, czemu Jezus zmienił imię Szymonowi, na Piotr, tzn. Skała, odpowiedział: „A może dlatego, że Chrystus jest Skałą i kamieniem (…). A więc z uczuciem użyczył najmilszemu z uczniów specjalnie imienia spośród swoich figur” („Przeciw Marcjonowi” IV:13,6). ŚJ nie mając argumentów z Biblii piszą, że „logika podpowiada” im jak rozumieć Mt 16:18 („Człowiek poszukuje Boga” s. 268). Dziwne, że ŚJ w swej Biblii Jezusa nazywają „masywem skalnym” (Mt 16:18), a wyższego dla nich Jehowę tylko „skałą” (2Sm 22:3). W 1P 2:8 Jezus to „masyw skalny”, a w tym samym wersecie w Iz 8:14 Bóg to „skała”. Nie wiadomo też czemu, według ŚJ, Piotr nie może być tak samo nazwany Skałą, jak Chrystus. Przecież Strażnica Nr 18, 1991 s. 16 nazywa Piotra „rzecznikiem”, a Strażnica Nr 12, 1998 s. 22 tak samo zwie Jezusa. Czy to ŚJ nie przeszkadza?
Niektórzy uczą też, że wszyscy wierni są „kamieniami” (gr. lithos – kamień), więc Piotr na równi z nimi (1P 2:5).
Tak argumentując nie zauważają, że Chrystus jest też „kamieniem” (gr. lithos – 1P 2:4), co nie oznacza, że Jego godność nie była większa od pozostałych (Bóg też nazwany jest „kamieniem” Iz 8:13n.). Imię Piotr występuje w NT 212 razy (w tym Kefas i Szymon), przez co też uwidoczniona jest jego rola. Tylko imię Pawła, dzięki jego własnym 14 listom, mogłoby być porównywane pod tym względem (179 razy).
Uczą ponadto, że klucze Piotrowe z Mt 16:19 nie są kluczami władzy. Mówią, że są one (jak w Łk 11:52) kluczami poznania, uczą, że są one kluczami „sposobności otrzymania ducha Bożego oraz drogi do Królestwa niebiańskiego” albo„Piotrowi powierzył Chrystus Jezus ‘klucze Królestwa’, czyli przywilej pierwszeństwa w przedkładaniu możliwości wejścia do ‘Królestwa Niebios’ różnym grupom”.
W Biblii klucze często są symbolem władzy (np. Iz 22:20nn., Ap 1:18, 3:7, 20:1; por. 9:1, Syr 42:6). Takie jest znaczenie kluczy Piotrowych, które są nie tylko kluczami poznania, ale i „kluczami Królestwa Niebieskiego” (Mt 16:19), co potwierdza nadanie mu władzy związywania i rozwiązywania. Tertulian (ur. 155) o kluczach Piotrowych uczył: „Bo nawet jeśli uważasz, że niebo jest zamknięte, to pamiętaj, klucze do niego Pan powierzył Piotrowi a przez niego Kościołowi” („Lekarstwo na ukłucie skorpiona” 10); por. pkt 18.2.3. W Biblii słowo ‘klucz’ symbolizuje autorytet lub władzę (porównaj Mateusza 16:19)
Niektórzy uczą, że wysłanie Piotra i Jana przez innych Apostołów świadczy o tym, że Piotr nie miał władzy nad kolegium apostolskim (Dz 8:14).
Taki zarzut byłby uzasadniony gdyby było pewne, że inni Apostołowie wysłali Piotra w sposób autorytatywny, nakazując mu iść do Samarii. Wynikałoby z tego też, że Piotr i Jan byli, jako posłani, podwładnymi pozostałych Apostołów, z czym ŚJ pewnie nie godzą się. Piotr poszedł jednak ulegając radzie i prośbie Apostołów. Oni też zrozumieli, że Piotr z powodu wyższego autorytetu będzie najodpowiedniejszym do tej misji i dlatego prosili go, by się jej podjął, a Piotr zgodził się na ich prośbę (por. inna misja obu – Łk 22:8). Piotr i Jan w Ga 2:9 nazwani są „filarami” Kościoła, więc potwierdza to, że byli najbardziej odpowiedni do tej misji. Jeśli chodzi o słowo „wysłali”, to ono nie musi oznaczać, że wysyłający są ważniejsi lub posiadają większą władzę (patrz J 18:24, 1:19, Dz 17:10 i 14, 9:30). Ignacy (†107) wspomina kościoły, „które posłały jedne – swoich biskupów, inne zaś – kapłanów i diakonów” („Do kościoła w Filadelfii” 10:2). J. Flawiusz (†98) w „Dawnych Dziejach Izraela” (20:8,11) mówi o tym, że Żydzi wysłali najwyższego kapłana Izmaela do Rzymu z misją, co nie oznacza, że był on od nich mniej ważną osobą (por. potoczne określenie „córka wysłała swą matkę czy ojca”).
Również Paweł i Barnaba zostali wysłani między innymi przez „starszych” i „cały Kościół”, co nie oznacza, że byli mniej ważni niż wymienieni: „Wtedy Apostołowie i starsi wraz z całym Kościołem postanowili wybrać ludzi przodujących wśród braci: Judę, zwanego Barsabas, i Sylasa i wysłać do Antiochii razem z Barnabą i Pawłem” (Dz 15:22).
Nie są żadnym argumentem przeciw Piotrowi słowa „A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem waszym” (Mt 20:27), „Powstał również spór między nimi o to, który z nich zdaje się być największy” Łk 22:24. Piotr nie przywłaszczył sobie sam pierwszeństwa, lecz nadał mu je Chrystus (Mt 16:18n., J 21:15nn.), a opisał po latach Mateusz w Mt 10:2. Nie istnieje w Biblii stwierdzenie, że wszyscy Apostołowie są równi z Piotrem. Owszem jest nakaz, że mają być braćmi (Mt 23:8), ale i wśród braci rodzonych pierworodny syn był ważniejszy od pozostałych (ŚJ nawet w swej Biblii w 1Krn 23:19n. synów pierworodnych nazywają „głowami”). Prezbiterzy także są braćmi wobec pozostałych wiernych, a jednak przewodniczą kościołom lokalnym. W jednym z artykułów ŚJ bardzo podkreślają „podejmowanie inicjatywy” przez Piotra. Ukazują tam wiele jego działań, tylko „zapomnieli” dodać, z czego ta inicjatywa Piotra wynikała.
Twierdzą, że gdyby nawet uznali pierwszeństwo Piotra to i tak NT nie mówi o tym, że ktoś po nim miał odziedziczyć prymat.
1) NT nie uczy, że po Piotrze nikt nie będzie sukcesorem prymatu Piotrowego.
2) Chrystus powiedział, że zbuduje Kościół swój (Mt 16:18). Budowanie to miało na pewno wykraczać poza życie Piotra, a Jezus miał go wznosić w oparciu o niego. Widać, że po śmierci Apostoła musiał go ktoś zastąpić. Podobnie słowa o Eucharystii: „to czyńcie na moją pamiątkę” (Łk 22:19), miały dotyczyć też następców Apostołów, aż do momentu powrotu Chrystusa (1Kor 11:26). Również utwierdzanie braci w wierze miało być kontynuowane przez wieki, a nie tylko za życia Piotra, choć jemu tylko bezpośrednio to zlecono (Łk 22:32). Mt 16:18 mówi, że „bramy piekielne” nie przemogą Kościoła, a moce te miały działać zarówno za życia Piotra jak i później. Musieli więc analogicznie istnieć następcy Piotra.
3) Sukcesja apostolska wynika też ze słów Jezusa, w których zlecił Piotrowi i innym Apostołom nauczanie, aż do skończenia świata (Mt 28:19n.) oraz gdy nadał im władzę „związywania i rozwiązywania” (Mt 16:19, 18:18). Wyżej wymienione posługi po Apostołach mieli przejąć inni, na których nałożono ręce (1Tm 5:22, 2Tm 1:6). Jeśli po Apostołach prawo dziedziczenia władzy biskupiej mieli inni, to czemu nie mógłby kolejny po Piotrze biskup Rzymu przejąć godności prymatu nad całym Kościołem?
4) Klemens Rzymski (†101), czwarty z kolei biskup Rzymu, potwierdza przekazanie przez Apostołów władzy biskupiej innym, więc i jemu prymatu. W jego też liście z ok. 95 r. pojawia się greckie słowo diadoche to znaczy sukcesja: „Także i nasi Apostołowie wiedzieli przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, że będą spory o godność biskupią. Z tego też powodu, w pełni świadomi, co przyniesie przyszłość wyznaczali biskupów i diakonów, a później dodali jeszcze zasadę, że kiedy oni umrą inni wypróbowani mężowie mają przejąć ich posługę” („List do Kościoła w Koryncie” 44:1-2). Tertulian (ur. 155) dodaje: „Kościół (…) rzymski powołuje się na ustanowienie Klemensa przez Piotra…” („Preskrypcja przeciw heretykom” 32).
5) Dionizy z Koryntu (II w.) ukazuje powagę listów papieży, co potwierdza ich prymat przejęty od poprzedników: „Wy Rzymianie, stoicie na straży ojczystego obyczaju, który błogosławiony Wasz biskup Soter (166-174) nie tylko zachował, ale rozwinął. Otóż rozsyła on świętym całą obfitość darów, braci zaś, którzy przychodzą do niego, podejmuje słowy błogosławionymi jak ojciec miłujący swe dzieci. (…) Dziś obchodziliśmy święty Dzień Pański i czytaliśmy Wasz list, a będziemy go ku zbudowaniu naszemu zawsze odczytywali, tak samo jak ten, który pisaliście dawniej przez Klemensa [papież 92-101]” („List do Rzymian”). Patrz też Hermas (140) „Pasterz” ‘Widzenie drugie’ 4:3.
6) Panujący od początku w Kościele zwyczaj dziedziczenia prymatu przez biskupa Rzymu ukazują też inne pisma starochrześcijańskie. Teksty patrz rozdz. Czy św. Piotr był w Rzymie? oraz List 55:8 Cypriana (ur. 200), który pisze o wyborze kolejnego papieża na „katedrę Piotra”. Cyprian podaje też: „Nie z tej przyczyny powstały herezje i zrodziły się schizmy, jak właśnie z tej, że brakło posłuszeństwa kapłanowi Boga, że nie myślano, że w Kościele jest tylko jeden kapłan i sędzia, który w danym czasie jest zastępcą Chrystusa” (List 59:5).
7) Pierwszy antypapież Hipolit (od 217) swym zaistnieniem potwierdza to, jak ważną sprawą w pierwszych wiekach było posiadanie prymatu Piotrowego związanego z Rzymem. Natomiast biskup Efezu Polikrates (II w.) wspomina, że zaprosił innych biskupów, dodając o papieżu Wiktorze (189-198), „których zwołania żądaliście ode mnie” („List Polikratesa do papieża Wiktora” przytoczony w „Historii Kościoła” V:24,9 Euzebiusza [ur. 260])
10) NT nie przedstawia wprost sukcesji Piotrowej, gdyż Dzieje Apostolskie nie opisują śmierci Piotra (jedynie zapowiedź śmierci – J 21:19). Celowo jej nie zrelacjonowano, by było widać, że Piotr trwa w swych następcach. Gdyby opisano śmierć Piotra, to by pewnie podano też jego następcę. Wydaje się, że Łukasz celowo nie zamieścił w Dziejach Apostolskich informacji o śmierci Piotra i Pawła, aby każdy widział, że założony Kościół wciąć trwa i ma on ciągle kogoś, kto mu przewodzi.
Niektórzy twierdzą, że aramejskie słowo kefa (od którego pochodzi imię Kefas), to „skałka”, a nie „skała”.
Tymczasem fachowe podręczniki i słowniki podają co innego: „Manuskrypty z Qumran pokazują po raz pierwszy właściwy sens aramejskiego słowa kepha, które nie oznacza tylko małego kamienia, jak myślano wcześniej, lecz odnosi się także do »skały«, na której orzeł chowa swe gniazdo (11QTgJb 39,28), »do urwiska górskiego« koziorożców (11QTgJb 39,1), gdzie kp᾿ tłumaczy hebrajski termin sl᾿, wyniesioną skałę, na którą wchodzi i na której przebywa baranek oznaczający Mojżesza w 1Hen 89,29,32 (…) Stąd nie ma różnicy, między Képhas – Petros, petra, które tym samym może być toponimem” (wg Manuskrypty znad Morza Martwego a Nowy Testament, ks. Émile Puech w: Qumran, pomiędzy Starym a Nowym Testamentem, Wydawnictwo KUL, Lublin 2009, str. 195).
Słownik grecko-angielski Barclaya M. Newmana, Jr., zamieszczony w The Greek New Testament (K. Aland, M. Black, C. M. Martini, B. M. Metzger, A Wikgren, Stuttgart 1985) podaje (s. 100): Cephas (Aramaic equivalent of Greek Petros, Peter mng. rock). Tłumaczenie: Kefas (aramejski odpowiednik greckiego Piotr, oznacza: skała).
Słownik grecko-polski informuje: „Kefas, przydomek Szymona Piotra, oznaczający skałę, opokę” („Wielki Słownik Grecko-Polski Nowego Testamentu” ks. R. Popowski SDB, Warszawa 1995).
Słownik biblijny podaje: „Kefas, gr. Kephas, od aram. kepha: »skała«, tłumaczone w języku greckim nie przez petra, lecz przez Petros” („Słownik Nowego Testamentu” X. Leon-Dufour SJ, tłum. bp K. Romaniuk, Poznań 1986 s. 337; patrz też s. 481, hasło: Piotr).
Na podstawie tekstu Włodzimierza Bednarskiego, W obronie wiary.
