apologetyka

Poniżej zostały przedstawione przykłady świętych, których ciała nie ulegają rozkładowi (88).
Dlaczego ciała świętych, które były świątyniami Ducha Świętego i żył w nich Chrystus
nie podlegają rozkładowi?
Święci pozostawali w ścisłej jedności z Chrystusem.
Czy łączność i jedność ta trwa także fizycznie po przekroczeniu bramy śmierci?
Św. Andrzej Bobola
Zmarły w 1657 r. polski jezuita. W trakcie powstania Chmielnickiego trafił w ręce Kozaków, którzy w rzeźni poddali go okrutnym torturom. Zwyrodnialcy obcięli mu uszy, wargi, nos i wydłubali jedno oko. W niektórych miejscach zdarli także z niego skórę i pozostawali otwarte rany. Zmasakrowane ciało Boboli zostało złożone w zawilgoconej ziemi, pełnej innych rozkładających się zwłok.
Pochówek okaleczonych zwłok duchownego wśród innych szczątków, powinien przyśpieszyć rozkład. Tymczasem stało się inaczej (Bobola leżał w ziemi 40 lat) W trakcie jednej z ekshumacji, do której doszło w 1917 r. okazało się, że jego ciało wciąż nie uległo procesom gnilnym i zachowało się w dobrym stanie.
W 1922 r. żołnierze Armii Czerwonej wykradli zwłoki Boboli. Sowieccy naukowcy próbowali zgłębić ich tajemnicę i dowiedzieć się, co sprawiło, że mimo wielu lat nie uległy rozkładowi. Żadne medyczne uzasadnienia nie pasowały jednak do tego przypadku. Dzięki działaniom papieża, ciało zostało zwrócone w 1923 r.
Lekarze, którzy prowadzili badania nie potrafią w żaden sposób wyjaśnić, dlaczego w warunkach, które sprzyjają rozkładowi, zwłoki Andrzeja Boboli – zachowały się.
Rzym 1938. Kanonizacja. 281 lat po śmierci.


Aktualnie.
Po procesie uzyskania szczątków na potrzeby relikwii, pod wpływem ubytku płynów ustrojowych.



Św. Silvan

Jeden ze świętych, o którym nie wiadomo dziś wiele. Pewne jest, że umarł ok. IV wieku. Na jego szyi widoczne są ślady cięcia. Św. Silvan umarł śmiercią męczeńską i prawdopodobnie był duchownym. Jego zwłoki znajdują się w jednym z kościołów w Dubrowniku w Chorwacji. Biorąc pod uwagę fakt, że mają ponad 1600 lat, zachowały się w stanie znakomitym.


bł. Narcisa de Jesus Martillo Moran (Narcyza od Jezusa)


Św. Paula Frassinetti
Poświęciła swoje życie pomocy ubogim i zmarła w 1882 roku. Jej ciało zostało uznane za nieulegające rozkładowi w 1906 roku.  Jej rysy twarzy pozostają nienaruszone dzięki kąpieli w kwasie karbolowym. Obecnie jest wystawiona w szklanej trumnie w klasztorze św. Dorotei w Rzymie.


św. Katarzyna z Genui

Święta Innocencia pochowana jest w Guadalajara w Meksyku – jej ciało spoczywa w szklanej trumnie w katedrze. Umarła 300 lat temu. Turysta filmujący relikwie utrwalił moment, gdy Innocencia niespodziewanie otworzyła oczy patrząc w prawo, a potem je zamknęła.

https://www.youtube.com/watch?v=_zuH7f9FM88
……………………………..
Św. Aniela Merici
Pochowano ją w kościele św. Afry, gdzie do dnia dzisiejszego spoczywa w kryształowej trumnie na ołtarzu poświęconym jej czci. Ciało św. Anieli kilkakrotnie w ciągu wieków było ekshumowane i ku wielkiemu zdumieniu świadków, zawsze znajdowane było w stanie nienaruszonym, nie uległo rozkładowi, cały czas zachowywało elastyczność.
Ostatnią ekshumację przeprowadzono 28 maja 1907 roku. Po szczegółowych badaniach sporządzono raport, w którym czytamy: „…gdy czcigodne szczątki św. Anieli Merici wyjęte zostały z urny, ciało prezentowało się zachwycająco dobrze zachowane i nienaruszone, bez pomocy żadnych chemicznych środków konserwujących…”. Dzisiaj jej ciało pociemniało, ale nadal jest w bardzo dobrym stanie.
O zwłoki Anieli spierali się kanonicy z Brescia i kanonicy regularni z Afra, i dla tego ciało przez 30 dni było nie pogrzebione; jednakże pozostało nie stęgłe i jakby żywe.

……………………………………..
Św. Jozafat Kuncewicz – wrzucony do rzeki 
Szczególne przypadki dotyczą ciał, które przez dłuższy czas pozostawione były na działanie powietrza lub wody, które normalnie powodują dużo szybszy rozkład. Taka sytuacja odnosi się do urodzonego na Wołyniu św. Jozafata Kuncewicza (1580-1623), zamordowanego toporem przez prawosławnych mieszkańców Witebska. Po śmierci został on wrzucony do rzeki, a jednak jego ciało pozostało nienaruszone przez 5 lat od śmierci. Co więcej, 27 lat po niej z rany na głowie wyciekła mu krew.

http://www.pch24.pl/swieci-niezniszczalni–nawet-po-smierci,7106,i.html
……………………………………..Ciało św. Bernadety, zmarłej w 1879 r., wystawione jest w klasztorze w Nevers we Francji. Podczas trzeciej ekshumacji twarz i dłonie świętej pokryto woskiem, a zwłoki wystawiono w szklanej trumnie. Obecny przy tym dr Comte stwierdził, że jej ciało było „nietknięte (nienaruszone), w ogóle nie uległo procesom gnicia i rozkładu, które są czymś normalnym po tak długim pobycie w grobie wykopanym w ziemi”. W piśmie medycznym zaś pisał: „To, co mnie tak naprawdę uderzyło podczas badań, to doskonale zachowany szkielet, wszystkie wiązania, skóra, a także elastyczność i jędrność muskułów. To, co mnie przede wszystkim zadziwiło, to stan wątroby, po 46 latach od śmierci. Ten organ, tak przecież kruchy i delikatny, powinien bardzo szybko ulec rozpadowi albo zwapnieniu i stać się twardy. Tymczasem przecinając go (aby pobrać relikwie), odkryłem, że posiada konsystencję elastyczną, normalną. Natychmiast pokazałem to asystentom, mówiąc im, że ten fakt nie wydaje się być w porządku naturalnym”.
Po zdjęciu pierwszy raz wieka, ukazał się ludziom zdumiewający i szokujący widok idealnie zachowanego ciała Bernadety, chociaż jej habit jest zmurszały i mokry. Z jej twarzy promieniowało dziewicze piękno, oczy ma zamknięte, jakby była pogrążona w spokojnym śnie, usta nieco rozchylone. Głowa lekko przechylona na lewo. Skóra była w idealnym stanie i przylegała do mięśni. Ręce złożone na piersi i owinięte różańcem, który już mocno pordzewiał. Pod skórą można zobaczyć zarys żył. Paznokcie u rąk i nóg są również w doskonałym stanie.
Więcej ciekawych informacji o okolicznościach śmierci, pochówku czy ekshumacji pod poniższym linkiem.

Nietknięte ciało św. Bernadety. Niesamowite raporty lekarzy po ekshumacji

Przytacza się jeden fakt na rzecz jej świętości – po ekshumacji okazało się, że jej ciało nie uległo rozkładowi. W 1925 roku okazało się jednak, że twarz i dłonie (jedyne obecnie widoczne części ciała) uległy częściowemu rozkładowi i sczernieniu. Wtedy to wykonano woskową maskę twarzy na podstawie zachowanych zdjęć, oraz odlew ręki, które są eksponowane zwiedzającym. Dokładniejsze badania wykazały, że świadcząca o rozkładzie pleśń wyrosła jedynie powierzchniowo na zanieczyszczonej poprzednią ekshumacją skórze. Wciąż nienaruszone rozkładem ciało zostało przeniesione do relikwiarza w kaplicy kościoła klasztoru w Nevers, gdzie jest dostępne dla zwiedzających. (Wiki)




https://www.youtube.com/watch?v=ifUii6YA8SQ

Ciało Św. Klary z Asyżu nie poddaje się rozkładowi od ponad 750 lat.
Św. Klara w klasztorze św. Damiana żyła przez 42 lata. Wyczerpujące posty, umartwienia i czuwania spowodowały, że 11. sierpnia 1253 r. umarła. Następnego dnia odbył się jej uroczysty pogrzeb, któremu przewodniczył papież Innocenty IV. Jej ciało złożono w grobie, w którym przedtem spoczywało ciało św. Franciszka. Już dwa lata później Innocenty IV, po zebraniu koniecznych materiałów kanonizacyjnych, ogłosił ją świętą.
… ……
Św. Katarzyna Laboure 1806 – 1876
Siostra Miłosierdzia, której Matka Boża powierzyła misję wybicia Cudownego Medalika, którego wzór jej objawiła. Św. Katarzyna nazwana jest również Milczącą Świętą, ponieważ na życzenie Jasnej Pani zachowała w sekrecie fakt, że Matka Boża ukazywała się jej przez 45 lat. Zmarła w 1876. 21 marca 1933 roku otwarto grób Katarzyny, a jej ciało ekshumowano po złożeniu do grobu pięćdziesiąt siedem lat temu. Zewnętrzna drewniana trumna już się rozpadła, ale jej ciało cudem pozostało nienaruszone, widziane przez kilku naocznych świadków, w tym przedstawicieli Archidiecezji Paryskiej, Córek Miłosierdzia, Zgromadzenia Misji i lekarzy badaczy. Szczegółowe badanie lekarskie ekshumowanych szczątków Katarzyny zostało zakończone: „Ciało jest w doskonałym stanie zachowania, a jego stawy są nadal elastyczne.” Po szczegółowym badaniu, ciało zostało przewiezione do Domu Matki Córek Miłosierdzia w Paryżu. Nawet dziś można je obejrzeć w Domu Sióstr Miłosierdzia w Paryżu przy 140 Rue du Bac. Po odkryciu ciała w dobrym stanie ciało św. Katarzyny Laboure  poddano zabiegom powstrzymującym rozkład.

Oczy św. Katarzyny Laboure, zmarłej 31 grudnia 1876 r. wizjonerki, która dwukrotnie widziała Matkę Bożą, zachowały szaroniebieską barwę.

Święta Rita z Cascia (1381-1457)
Jej śmierć nastąpiła w 1457 roku, Zniknęła rana stygmatów, a na jej miejscu pojawił się różowy znak koloru rubinu, który miał piękny zapach. Nabożeństwo po śmierci było w klasztorze, ale tłum ludzi był tak duży, że przeniesiono ciało do kościoła. Św. Rita już tam została i zapach nigdy nie zniknął. Nigdy nie została pochowana. Oryginalna drewniana trumna została zastąpiona kryształową i od tego czasu jest wystawiona na cześć wiernych. Wiele osób nadal pielgrzymuje, aby oddać cześć świętej i prosić ją o wstawiennictwo przed jej ciałem, które pozostaje nietknięte. Została kanonizowana przez papieża Leona XIII w 1900 roku.
Nienaruszone ciało „Świętej od spraw niemożliwych i rozpaczliwych” spoczywa w szklanej gablocie w Bazylice św. Rity z Casica we Włoszech.Jej ciało kilka razy zmieniało pozycję, a jej oczy same się otwierały i zamykały.



Sarkofag św. Wincentego Pallottiego w kościele Kościół San Salvatore in Onda (San Salvatore in Onda).

Ciało św. Katarzyny Bolońskiej 12 lat po śmierci było tak giętkie, że posadzono ją na tronie. Siedzi na nim od ponad 500 lat. W szklanej gablocie umieszczono ją dopiero w 1953 r., pokrywając twarz warstwą wosku.
Jej ciało zachowało poziom elastyczności przypisywany żywemu człowiekowi, jej skóra jest napięta z czasem i ciemna od sadzy świecowej od tych, którzy prosili ją o wstawiennictwo na przestrzeni wieków. Z reguły siedzi z podobną czernią dłoni,  trzymając się złotego krzyża i starzejącej się Biblii.
Po śmierci i pochowaniu bez trumny w 1463 roku w wieku 50 lat, słodki zapach świętości zaczął emanować  z grobu skromnej świętej. Zaledwie 18 dni po jej pogrzebie ciało Katarzyny zostało ekshumowane i uznane za całkowicie nienaruszone. Od czasu kanonizacji Katarzyny w 1712 r. przez papieża Klemensa XI, wśród tych, którzy poświęcili się jej potężnemu wstawiennictwu, przypisuje się jej niezliczone cuda.
Zapisano, że po jej śmierci pojawiła się u zakonnicy w swoim klasztorze i poprosiła o umieszczenie jej ciała w pozycji siedzącej. Można się tylko zastanawiać, dlaczego ta szczególna prośba została spełniona. Być może dlatego, że w ten sposób Katarzyna spędziła większą część swojego życia, siedząc tak, jak to robiła ze swoimi siostrami, pouczając je, a teraz nas, na drogach świętości. Być może jest to również sposób, w jaki przypomniała nam, że ona i cały Dwór Niebieski są dziś z nami bardzo obecni, zwłaszcza gdy toczymy bitwy własnego życia i czasów.

Św. Maria Adelaide (Porto / Vila Nova de Gaia)


Św. Veronica Giuliani zmarła w 1727.



Służebnica boża

Mary of Jesus de León y Delgado

Św. Gerard Magella.


św. Agata

Św Ángela de la Cruz

Św. Aurelia

Św. Peregrino


Św. Maria Mazzarelo

Św. Maria od Jezusa z Agredy
Pod niebieskim posągiem leżącym w pozycji leżącej znajduje się niezniczalne ciało Czcigodnej Maríi od Jezusa z Agredy w kościele klasztoru koncepcjonistów w Ágredzie w Hiszpanii.
Kiedy w 1909 r. otwarto szkatułę św. Marii , przeprowadzono pobieżne badania naukowe na ciele opatki z XVII wieku. W 1989 roku hiszpański lekarz Andreas Medina wziął udział w innym badaniu zwłok i w 1991 roku powiedział dziennikarzowi śledczemu Javierowi Sierrze: „Najbardziej zdziwiło mnie to, że kiedy porównaliśmy stan ciała, jak opisano w raporcie medycznym z 1909 roku, z tym, jak pojawiło się ono w 1989 roku, zdaliśmy sobie sprawę, że w ciągu ostatnich osiemdziesięciu lat absolutnie nie uległo ono pogorszeniu”. Śledczy zrobili zdjęcia i inne dowody przed ponownym zapieczętowaniem jej trumny, która pozostaje na wystawie w kościele klasztornym. Niektórzy uważają, że nietrwałość, czyli brak normalnego zgnilizny i rozkładu po śmierci, jest kolejnym dowodem świętości. (https://en.wikipedia.org/wiki/Mary_of_Jesus_of_%C3%81greda#cite_note-13)



bł. Imelda Lambertini

Św. Gemma Galgani

Maria Crocifissa Gargani

bł. María de San José Alvarado

bł. Louis Orione


bł. Hiacynta (Fatima)


bł. Anego Piacentini

Alexander Svirsky albo Alexander of Svir (1448–1533).
Święty prawosławny, mnich i hegumen Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej.

Św. Ubaldio Gubbio

Św. Esmeralda Eustochia Calafatto

Św. Maria Magadela de Pazii

Jan Maria Rierra

bł. Maria Fernandez Colonel

bł. Mattia Nazarai

Św. Eufemia

bł. Maria Magdalena Caiani

Św. Benedykt The Black

Św. Maria Crucificada

Św. Jan Jakub Chozewita



Św. Mikołaj Tolentino

bł. Bertrando deGenis

Św. Karol z  Sezze, który zmarł w 1670 roku. Szczątki szkieletu znajdują się pod ołtarzem za wizerunkiem w kościele San Francesco d’Assisi a Ripa Grande w Rzymie.

Św. Gaspar Loius Bertoni

Św. Magdalena z Cortony

Św. Francis Xavier


The hand of a 16th century Jesuit missionary, St. Francis Xavier (Il Gesu, Rome)
Św. Józef Cupertino

Św. Alfons Liguori

 Św. Klara z Montefalco

Wizerunek krzyża został znaleziony odciśnięty na jej sercu.

Nietknięte ciało Klary można obejrzeć w Santuario S. Chiara da Montefalco.

Św. Tarsyciusz

Św. Antoniusz z Florencji

bł. Maria Angela Astorch

Św. Angelo d’Acr



Św. Ezechiel Moreno

Św. Katarzyna ze Sienny (25 marca 1347 r. – 29 kwietnia 1380 r.)
Katarzyna została pochowana na cmentarzu kościoła Santa Maria sopra Minerva, a wkrótce została przeniesiona u stóp kolumny skierowanej w stronę kaplicy różańcowej, gdzie przebywała do 1430 roku. W 1385 roku odcięto jej głowę, umieszczono w złoconym miedzianym relikwiarzu i potajemnie wysłano do Sieny, gdzie ostatecznie umieszczono ją w szpitalu św. Łazarza, gdzie służyła chorym.

bł. Angela of Foligno


Św. Kajetan Catanaso

bł. Angelina Marsciano


Św. Ambrozjusz z Milanu

bł. Sebastian Aparicio


Bł. kard. Schuster

Po otwarciu trumny kard. Schustera w 1984 r. okazało się, że jego ciało zachowało się w doskonałym stanie.

Grób kard.Schustera w katedrze w Mediolanie.

Św. Juliana Falconieri

Św. Haralambos

bł. Imelda Lambertini
Jej zachowane od rozkładu ciało spoczywa w kościele św. Zygmunta (wł. Chiesa di San Sigismondo in Bologna) katolickiego uniwersytetu (wł. Centro Universitario Cattolico San Sigismondo).
Imelda miała pragnienie przyjmowania Eucharystii. Jednak według prawa kościelnego z tamtego okresu, Sakrament Eucharystii można było przyjąć po czternastym roku życia. Imelda była rozczarowana, ale zaakceptowała stanowisko Kościoła i decyzję rodziców.
W wieku dziewięciu lat wstąpiła do klasztoru sióstr Dominikanek. Mimo tej decyzji nadal była pozbawiona możliwości uczestniczenia w pełnej ofierze mszy.12 maja 1333, w wigilię święta Wniebowstąpienia Pańskiego, podczas modlitwy w kościele, nad jej głową unosiła się jaśniejąca blaskiem hostia. Siostry, które były świadkami tego zjawiska wywnioskowały, że wolą Boga jest spełnienie prośby Imeldy. Po udzieleniu sakramentu przez kapłana, dziewczyna zmarła w wieku ok. 12 lat.
W 1910 papież Pius X patronat ten ponownie zatwierdził i w tym samym roku wydał dekret Quam singulari, w którym ogłosił, że dzieci będą mogły przyjmować Komunię Świętą w wieku ośmiu lat.




Św. Kamil de Lellis
Jest to wizerunek wystawiony w La Maddalena w Rzymie. Zmarł w 1614 roku. Jednak jego szkielet nie znajduje się w tym wizerunku, lecz w schowku pod eksponatem.

The heart of Saint Camillus de Lellis, founder of the Order Of Camilians in the late 16th century

Św. Paula Frassinetti

Św. Raphaela Mary
Służebnica boża ANGELA IACOBELLIS

Św. Teresa z Avila – nienaruszone relikwie
Św. Teresa zmarła podczas jednej z wizyt w klasztorze w Alba de Tormes w wieku 67 lat 4 października 1582 roku. Natychmiast chirurgicznie usunięto jej serce z ciała. Choć może się to wydawać nam bardzo dziwne, to jednak od setek lat jest to w Europie zwyczaj, aby zawsze zabezpieczać relikwie. Po zbadaniu jej serca, które zostało przebite w 1559 roku, znaleziono głęboki ślad w postaci blizny.

Nienaruszona prawa stopa

Nienaruszone ramię. ramię, Alba de Tormes, Hiszpania

Jej nienaruszone ciało, które znajduje się nad głównym ołtarzem, w Alba de Tormes.  Słodki zapach, którego nikt nie mógł opisać ani zidentyfikować, pochodził z ciała i wszystkiego, co go dotknęło – ręczników, ubrań, nawet odcisków palców św.
Jej serce, ręce, prawa stopa, prawe ramię, lewe oko i część szczęki są eksponowane w różnych miejscach na całym świecie.

The Blood of San Gennaro, Bishop of Naples around 300 A.D., now the patron saint of the city (kept in Naples Cathedral, in the Royal Chapel of the Treasure of San Gennaro, Naples, Italy)

The head of St. John Chrysostom, the Archbishop of Constantinople in the late 4th and early 5th century

The tissue of the 16th century Italian priest Philip Neri, „The Apostle of Rome” surrounding his expanding heart (Santa Maria in Vallicella or Chiesa Nuova Church, Rome)

Zachowanie od rozkładu ciał świętych próbowano wytłumaczyć racjonalnie warunkami klimatycznymi, właściwościami gleby, w której złożono trumny albo podejrzewano o balsamowanie. Ale w przypadku tych świętych, które opisała Joan Carrol Cruz w książce „Niezniszczalni”, to się nie sprawdza. Ich zwłoki nie były balsamowane. Czasem były grzebane bez trumny, wprost w ziemi, jak św. Katarzyny Bolońskiej
Według Kościoła tylko te zakonserwowane przez długi czas i niepoddane sztucznym procesom mogą przejść proces uznania za cudownie zachowane. Warto dodać, że warunek ten nie jest konieczny do kanonizacji.Kościół podchodzi do sprawy bardzo ostrożnie. Czytanie takich i podobnych opisów, podobnie jak oglądanie za szklaną szybą wysuszonych, poczerniałych szczątków świętych, jednych przyprawia o mdłości, innych pobudza do oddawania większej czci. Jest jednak argumentem nadprzyrodzoności. – Jest łaską bożą niewytłumaczalne zachowanie ciał świętych, ale jego celu nie potrafimy wyjaśnić. My inaczej rozumujemy niż Bóg, który zna potrzeby Kościoła – przyznaje z pokorą o. Stefan Ryłko, promotor w wielu procesach kanonizacyjnych.
Uwaga: Do świętości – jak zostało wspomniane – ciała nie trzeba. Tylko raz Kościół uznał zachowanie ciała za cud potrzebny do beatyfikacji. Chodzi o św. Andrzeja Bobolę, torturowanego i zamordowanego w niezwykle bestialski sposób przez Kozaków w 1657 r
Gotowe za zmartwychwstanie
Myśl o „wszystkich świętych” podąża przede wszystkim ku duszom zbawionych w niebie. Ale świętość dotyczy również ich ciał. Zdarza się, że ciała te zostają zachowane od rozkładu. Mimo że nie były konserwowane, a warunki pochówku jak najbardziej rozkładowi sprzyjały.
Amerykańska pisarka Joan Carrol Cruz w swojej książce „Niezniszczalni” (1977, wyd. polskie 1994) przytacza 102 takie przypadki świętych żyjących na przestrzeni 18 wieków chrześcijaństwa. Pierwszy dotyczy św. Cecylii, która poniosła śmierć męczeńską w 177 r. Jej ekshumowane po 777 latach ciało nadal pozostawało w pozycji, w której skonała: na boku, z twarzą zwróconą ku ziemi i raną ciętą na szyi, a palce jej rąk – jeden lewej i trzy prawej – były zgięte w milczącym wyznaniu wiary w Trójcę Świętą. Pozę tę oddaje rzeźba ówczesnego artysty Stafana Maderna, znajdująca się dziś w bazylice św. Cecylii w Rzymie, gdzie spoczywa patronka muzyki.


Przestudiowanie historii „Niezniszczalnych” może przyprawić kogoś o słabszych nerwach o zawrót głowy. Jednocześnie stawia przed nierozwiązywalnym chyba dylematem.

Wszyscy zmartwychwstaną we własnych ciałach, które mają teraz. Sobór Laterański IV

Od śmierci wielu spośród tych świętych upłynęły wieki. Święta Zyta, której ciało spoczywające w szklanej trumnie w bazylice San Frediano w Lucca we Włoszech nadal jest kompletne, mimo że wysuszone i pociemniałe – zmarła 722 lata temu! Przetrwanie ciał wydaje się też niezależne od miejsca i sposobu pochówku.

Zdarzało się, że były grzebane w długi czas po zgonie – choćby ciało bł. Bernardyna ze Sieny w 26, a św. Anieli Merici w 30 dni po śmierci. Spoczywały w wilgotnych, a nawet wspólnych grobach – jak pochowani bez trumny św. Katarzyna Bolońska czy św. Pacyfik z San Severino. Tak było też ze św. Charbelem Makhloufem, świątobliwym mnichem maronickim z Libanu, którego doskonale zachowane ciało odkryto w cztery miesiące po śmierci w 1898 r. zalane mułem, a mimo to przez dziesięciolecia towarzyszyło mu niewyjaśnione zjawisko wydzielania uzdrawiającego płynu przypominającego krew. Ciało św. Kolomana było przez dłuższy czas zawieszone na drzewie, ciało św. Jozafata Kuncewicza, unity-męczennika, wrzucono do rzeki, skąd wyłowiono je po niemal tygodniu. W przypadku trzech świętych: Franciszka Salezego, Jana od Krzyża i Pascala Baylona próbowano celowo – i całkowicie bezskutecznie – przyspieszyć rozkład ciał przez posypanie wapnem, by móc „bardziej higienicznie” przetransportować same kości lub oszczędzić wiernym „gorszącego” odoru.
Śmierć nieraz następowała wskutek ciężkiej choroby lub męczeństwa. Dodajmy do tego ekshumacje, przenoszenie z miejsca na miejsce, zabiegi mające na cełu pobranie relikwii i, delikatnie mówiąc, dość bezceremonialny sposób traktowania. A jednak w większości ciała te zachowywały „żywy” wygląd, pozostawały elastyczne (czego dowodzi choćby przykład św. Katarzyny Bolońskiej, w 12 lat po śmierci usadzonej na tronie, w której to pozycji pozostaje od ponad pięciu wieków w kaplicy macierzystego zakonu w Bolonii), często wydzielały przyjemny zapach, a czasem świeżą krew, pot lub czyste, wonne olejki. To musi co najmniej zastanawiać.
Formy kultu relikwii mogą się czasem wydawać – jak to określił Vittorio Messori w swojej książce „Opinie o Maryi” – „graniczące z makabreską”. Jednak włoski dziennikarz podkreśla, że wierni wszystkich wieków oddawali cześć szczątkom ciał, które powołane zostały do chwały i na końcu czasów dostąpią zmartwychwstania. A słowa bp. Domenica D’Ambrosio, delegata Stolicy Apostolskiej ds. sanktuarium i dzieł o. Pio, rzucają dodatkowe światło na to zagadnienie: „Nie mamy tu do czynienia z fetyszyzmem. To podkreślenie godności i piękna naszego śmiertelnego ciała, które stanowi jedno z naszą duszą”.
TAJEMNICZY WYBÓR
Wśród świętych, których ciała zostały zachowane od rozkładu, mamy szereg postaci tak znanych jak Agata, Katarzyna Sieneńska, Rita z Cascia, Jan Boży, Kamil de Lellis, Filip Nereusz, Franciszek Salezy, Wincenty Pallotti, Jan Maria Vianney czy Stanisław Kostka. Dlaczego akurat ci a nie inni zostali wyróżnieni w tak niezwyczajny sposób?

Wszystko ma swój kres,, więc w górę serca, bo przechodzimy od jednej rzeczy do drugiej, aż w końcu docieramy do wieczności. Nawet to, jak szybko sprawy tego świata znajdują swój koniec, powinno dodawać nam otuchy, ponieważ tym bliżej i szybciej zbliżamy się do owego kresu, ku któremu powinny zmierzać wszystkie nasze działania. św. Teresa Małgorzata od Najświętszego Serca Jezusa, karmelitanka bosa, zmarła w 1770 r., której nadal zachowane ciało spoczywa w kaplicy św. Teresy we Florencji

Odpowiedzi wprost na to pytanie próżno raczej szukać. Z całą pewnością zachowanie ciała nie jest dowodem świętości – choć oficjalnie stwierdzony został nadprzyrodzony charakter zachowania ciała św. Andrzeja Boboli. Podobnie jak rozkład ciała świętości nie zaprzecza. Gwardian klasztoru w San Giovanni Rotondo o. Carl Laborde po ekshumacji w 2008 r. ciała św. Ojca Pio przyznał, że miano nadzieję na ujrzenie go w zachowanym stanie, ale spełnienie tego oczekiwania nie zmieniłoby nic w podejściu do świętości stygmatyka. Jednak ciało jednego z największych świętych naszych czasów poddało się naturalnym procesom.
W tym kontekście warto może zwrócić uwagę na garść rozproszonych, a w tym miejscu zebranych szczegółów. Z ciała wielkiego i powszechnie kochanego świętego Antoniego z Padwy, zmarłego 13 czerwca 1231 r. prawdopodobnie na „brzuszną puchlinę”, jaka wywiązała się m.in. wskutek wyczerpania w Wielkim Poście, podczas którego przez 40 dni głosił codziennie płomienne kazania pasyjne, doprowadzając tysiące wiernych do nawrócenia – w najlepszym stanie pozostają wciąż żuchwa, struny głosowe i język (którego żywa tkanka zaschła i poczerniała dopiero wskutek zabiegów konserwujących w 1981 r.) – „narzędzia pracy” każdego mówcy. Z pierwotnie doskonale zachowanego ciała św. Wincentego a Paulo, zmarłego 5 października 1660 r. ojca rozlicznych dzieł miłosierdzia – pozostało do tej pory nienaruszone serce. W zmasakrowanym ciele św. Andrzeja Boboli, zamordowanego 16 maja 1657 r., do dziś utrwaliły się ślady męczeństwa, jakie poniósł w obronie wiary. Oczy św. Katarzyny Laboure, zmarłej 31 grudnia 1876 r. wizjonerki, która dwukrotnie widziała Matkę Bożą, zachowały szaroniebieską barwę. Czy to również nie są przebłyski „Bożej świętości w narażonym na zniszczenie ciele”?
OD LOURDES DO NEVERS
Większość przypadków zachowania od rozkładu wspomnianych ciał jest dobrze udokumentowana. Jednak samo oddalenie w czasie tamtych wydarzeń może czasem skłaniać ku tłumaczeniu ich czymś w rodzaju legendy powstałej wokół postaci świętego. Pewien dystans bywa też skutkiem wcale nie odosobnionych praktyk, gdy szczątki świętych są eksponowane wewnątrz figur niebędących prawdziwymi ciałami – można tu przywołać choćby przypadek św. Franciszka Geronimo czy – z najbliższej przeszłości – św. Ojca Pio. Niektóre ciała świętych były też pierwotnie – jak np. św. Karola Boromeusza – lub wtórnie (po odkryciu ciała w dobrym stanie) – np. św. Katarzyny Laboure – poddawane zabiegom powstrzymującym rozkład. Nie jest też tajemnicą, że podobnym zabiegom poddawane są przed uroczystościami pogrzebowymi ciała papieży.
Wątpliwościom przeciwstawia się swoją autentycznością pośmiertna historia św. Bernadetty Soubirous, zmarłej 16 kwietnia 1879 r. w klasztorze w Nevers. Od dzieciństwa cierpiała na astmę, a potem na gruźlicę kości z komplikacjami, co było przyczyną śmierci. Ciało 35-letniej wizjonerki z Lourdes, dotychczas ukrywanej przez światem, chciały zobaczyć tłumy. Zaniepokojone tym „zamętem” władze, wyjątkowo podejrzliwe w czasach masońskiego antyklerykalizmu, zezwoliły na wystawienie ciała tylko przez trzy dni. Następnie złożono je w zaplombowanej dębowej trumnie obłożonej ocynkowaną blachą, sporządzając protokół podpisany nie tylko przez przedstawicieli Kościoła, ale także władz i policji. Pogrzeb odbył się 30 maja w krypcie kaplicy św. Józefa w klasztornym ogrodzie.

Ciała świętych męczenników i innych świętych obecnie żyjących z Chrystusem, ciała, które były Jego członkami i świątyniami Ducha Świętego, które pewnego dnia zostaną przez Niego wskrzeszone i obdarzone chwałą życia wiecznego/ powinny być czczone przez wiernych. Bóg zsyła ludziom przez nie wiele łask. Sobór Trydencki

Po zakończeniu procesu beatyfikacyjnego na szczeblu diecezjalnym, zgodnie z obowiązującą procedurą, przystąpiono do „rozpoznania ciała”. Oficjalne raporty, ze szczegółowym sprawozdaniem dwóch lekarzy, spisane pod przysięgą i opatrzone pieczęciami, znajdują się w archiwach klasztoru przy ul. Soint-Gildard. Pierwsza ekshumacja odbyła się 22 września 1909 r. Wśród licznych świadków były m.in. siostry, które uczestniczyły w pogrzebie Bernadetty – poruszone, że widzą ją taką, jaką przed 30 laty składały do grobu. Dostrzegły one tylko jedną różnicę: głowa Bernadetty przechyliła się w lewo, a ręce przesunęły, co zmarłej nadało wygląd śpiącej. Habit był wilgotny, krucyfiks na piersiach pokryty śniedzią, „doskonale zachowane (wraz z paznokciami) ręce, skrzyżowane były na piersi, a palce trzymały przeżarty przez rdzę różaniec”. Siostry umyły ciało i przebrały w nowy habit. Podwójna trumna została zespawana, zaśrubowana, zapieczętowana i złożona ponownie w poprzednim miejscu. Jezuita Andre Ravier, badacz życia św. Bernadetty, napisał w swojej pracy o niej: „bez wahania określono jej stan jako zadziwiający. Jej choroby, kondycja w chwili śmierci, wilgotność miejsca, gdzie złożone było jej ciało (…) – wszystkie te czynniki zdawały się sprzyjać rozkładowi ciała, do którego, pomimo wszystko, nie doszło”.
Kolejne „rozpoznanie ciała” odbyło się 3 kwietnia 1919 r., znów w obecności władz kościelnych i świeckich. Dwa osobne raporty lekarzy Comte’a i Talona stwierdzały to samo: nadal doskonałe zachowanie ciała, które bez trudu można było przenosić. Pojawiły się na nim tylko pleśń i sole, co przypisano obmyciu ciała przed dziesięcioma laty. Trzecia ekshumacja, przed beatyfikacją, miała miejsce 18 kwietnia 1925 r. Doktor Comte miał wtedy możliwość zbadania niektórych organów wewnętrznych. W artykule, jaki opublikował w jakiś czas potem w piśmie medycznym, napisał: „To, co podczas badań zdziwiło mnie w sposób szczególny, to doskonale zachowany szkielet, bardzo dobry stan wiązań i skóry, a także elastyczność i jędrność mięśni (…) Najbardziej zadziwił mnie stan wątroby, którego po 46 latach od śmierci absolutnie nikt nie mógł się spodziewać. Ten tak kruchy i delikatny organ powinien bardzo szybko ulec rozpadowi lub zwapnieniu i stać się bardzo twardy. Jednak nacinając go w celu pobrania relikwii, zauważyłem, ze ma normalną, elastyczną konsystencję. Natychmiast pokazałem to towarzyszącym mi osobom i powiedziałem im, że nie wydaje mi się by ten fakt był pochodzenia naturalnego”.
Od 3 sierpnia 1925 r. Bernadetta spoczywa w szklanym sarkofagu. Jej pełna wdzięku i naturalności pozycja, podobnie jak piękne, przykryte lekką maską woskową twarz i dłonie, poruszają do dziś odwiedzających kaplicę w Nevers. Przywołajmy jeszcze raz o. Raviera: „Tu Bernadetta nadal wykonuje swoją misję: jest obecna, modli się, zaświadcza (…). I będzie z nami aż do ostatecznego zmartwychwstania, niczym narzędzie, którym same Niebiosa posługują się, by nas zapewnić, że Bóg jest Miłością, i by pomóc nam przejść z ciemności grzechu do światła Łaski”.