W świetle analizy okazuje się, że punktem krytycznym ontologicznego dowodu istnienia
Boga Anzelma z Canterbury było ulokowanie “przedmiotów dających się pomyśleć” w
umyśle w powiązaniu z założeniem, że Bóg mógłby być takim przedmiotem i zarazem “istnieć
realnie”. Dowód Anzelma można uczynić logicznie poprawnym zakładając, że
przedmioty dające się pomyśleć to przedmioty możliwe (istniejące potencjalnie), chociaż
wymaga to przyjęcia kilku ryzykownych założeń dodatkowych, a wśród nich tezy o
przedmiotach, które są “tylko możliwe”.
Adam Nowaczyk
Przegląd Filozoficzny 3(43) 2002, s. 81 – 91
http://www.filozof.uni.lodz.pl/prac/an/teksty/14.%20Anzelma%20z%20Canterbury%20dowod%20ontologiczny.%20Pr%C3%B3ba%20analizy%E2%80%A6.pdf
